In de aangrijpende film 'Still Alice', waarin een jonge vrouw te maken krijgt met een erfelijke variant van Alzheimer, wordt het prachtig duidelijk gemaakt. Ondanks de slopende, ontluisterende ziekte blijft Alice gewoon Alice. De vrouw van wie haar gezin onvoorwaardelijk houdt. Ondanks het verdriet en alle frustraties maken de gezinsleden zich samen sterk en fungeren zij steeds meer als liefdevolle hulp en aanvullend geheugen voor Alice. Prachtig.
Nog altijd je vader, moeder, partner...
Helaas is de realiteit ook wel eens anders. Familieleden en vrienden die er moeilijk of niet mee om kunnen gaan en dus niet meer komen. Onbegrip, onmin, noem het maar op. En dat terwijl het zo simpel is. Iemand met kinderen of met een partner blijft immers die vader, moeder of partner, ook na de onverhoopte diagnose van Alzheimer. Alleen het contact verandert tijdens het ziekteproces. Dat wordt steeds meer basaal maar zo mogelijk ook meer intens, met een groeiende behoefte aan liefde en persoonlijke aandacht. Contact maken is daarbij niet moeilijk of eng; een aai over de wang, een arm om de schouder; het maakt het verschil tussen een starre, in zichzelf verzonken blik of een twinkeling in de ogen en een mooie glimlach.
Liefdevolle zorg
Gelukkig zijn er veel mensen in de zorg die dat helemaal begrijpen. Mensen die de tijd nemen voor de bewoners. Met hen praten, hun hand vasthouden. De sneeuw laten zien door even met hen naar het raam te wandelen of de rolstoel erheen te rijden. En daarna hen zelfs weer een moment de daarbijbehorende koude te laten ervaren door te voelen aan een sneeuwbal. Prachtig, even weer de sensatie van sneeuwpret en jeugd. De bewoners genoten zichtbaar van dat moment van speciale aandacht. Een simpel gebaar met groot bereik. Daar smelt je toch van...
Vergeet hen niet...
Mijn wens voor 2017 is dat steeds meer mensen de stap (durven) zetten om hun familielid in een verpleegtehuis te bezoeken. Het is echt zo de moeite waard! U hoeft alleen maar te onthouden dat die persoon nog altijd dat familielid is, van wie u zoveel houdt. Vergeet hen niet, zeker nu niet!
Onvergetelijk mooi
Er zijn al vele woorden gezegd over hoe mooi dit contact nog kan zijn. Ik sluit me graag aan bij deze prachtige tekst over de onvergetelijke emotie van liefde.
“En als jij dan straks
Echt niet meer weet
Dat wij samen waren
En mijn naam vergeet
Dan zal ik je vertellen
Wat ik nu onthou
en ik maak alles net ietsje mooier voor jou
En het geeft niks
Dat alles vergaat
Zolang je er staat
Als je er staat
Alles gaat verder
En alles gaat door
Maar zolang we er zijn
Wil ik dat je me hoort
Ik onthou, onthou van jou...
… Ik onthou zoveel van jou”
Uit: 'Ik onthou van jou', Claudia de Breij
hier om te bewerken.
Nog altijd je vader, moeder, partner...
Helaas is de realiteit ook wel eens anders. Familieleden en vrienden die er moeilijk of niet mee om kunnen gaan en dus niet meer komen. Onbegrip, onmin, noem het maar op. En dat terwijl het zo simpel is. Iemand met kinderen of met een partner blijft immers die vader, moeder of partner, ook na de onverhoopte diagnose van Alzheimer. Alleen het contact verandert tijdens het ziekteproces. Dat wordt steeds meer basaal maar zo mogelijk ook meer intens, met een groeiende behoefte aan liefde en persoonlijke aandacht. Contact maken is daarbij niet moeilijk of eng; een aai over de wang, een arm om de schouder; het maakt het verschil tussen een starre, in zichzelf verzonken blik of een twinkeling in de ogen en een mooie glimlach.
Liefdevolle zorg
Gelukkig zijn er veel mensen in de zorg die dat helemaal begrijpen. Mensen die de tijd nemen voor de bewoners. Met hen praten, hun hand vasthouden. De sneeuw laten zien door even met hen naar het raam te wandelen of de rolstoel erheen te rijden. En daarna hen zelfs weer een moment de daarbijbehorende koude te laten ervaren door te voelen aan een sneeuwbal. Prachtig, even weer de sensatie van sneeuwpret en jeugd. De bewoners genoten zichtbaar van dat moment van speciale aandacht. Een simpel gebaar met groot bereik. Daar smelt je toch van...
Vergeet hen niet...
Mijn wens voor 2017 is dat steeds meer mensen de stap (durven) zetten om hun familielid in een verpleegtehuis te bezoeken. Het is echt zo de moeite waard! U hoeft alleen maar te onthouden dat die persoon nog altijd dat familielid is, van wie u zoveel houdt. Vergeet hen niet, zeker nu niet!
Onvergetelijk mooi
Er zijn al vele woorden gezegd over hoe mooi dit contact nog kan zijn. Ik sluit me graag aan bij deze prachtige tekst over de onvergetelijke emotie van liefde.
“En als jij dan straks
Echt niet meer weet
Dat wij samen waren
En mijn naam vergeet
Dan zal ik je vertellen
Wat ik nu onthou
en ik maak alles net ietsje mooier voor jou
En het geeft niks
Dat alles vergaat
Zolang je er staat
Als je er staat
Alles gaat verder
En alles gaat door
Maar zolang we er zijn
Wil ik dat je me hoort
Ik onthou, onthou van jou...
… Ik onthou zoveel van jou”
Uit: 'Ik onthou van jou', Claudia de Breij
hier om te bewerken.
RSS-feed