De oneliner die we niet meer verwachtten

Op carnavalszaterdag zaten we in de huiskamer van mijn moeders huis om samen met een aantal bewoners naar het carnaval op tv te kijken. Mijn moeder genoot ook zichtbaar. Ingespannen keek ze en zo nu en dan wees ze naar de tv en fluisterde ons iets toe, wat we door haar onduidelijke manier van spreken van nu helaas niet meer konden verstaan. Op een gegeven moment, vlak voor het avondeten, leek mijn moeder voor de tv in slaap te zijn gesukkeld. Ze had al even haar ogen dicht en het carnaval leek voor nu aan haar voorbij te gaan. Wij spraken samen nog wat met andere bewoners voor we naar huis zouden gaan en het gesprek kwam zomaar ineens op borrelnootjes. Niet zo gek, zo rond borreltijd. Toen we zeiden dat we daar nu best heel veel zin in hadden, opende mijn moeder haar ogen en zei heel helder en goed verstaanbaar: ”Die krijgen we hier niet”.

Twee miljard
Wat een oneliner op een moment dat ik er niet meer op rekende ooit nog een verstaanbaar antwoord te krijgen, dat ook nog paste in de situatie. En wat een eye-opener weer! Op de een of andere manier bereiken we mijn moeder dus nog altijd ondanks de alzheimer, ook op momenten dat we daar helemaal niet stil bij staan. Want een opmerking over het gemis van borrelnoten is wel het laatste wat ik ooit verwachtte.
​

​En nee, heren lijsttrekkers, we hebben nu echt geen behoefte aan twee miljard plotseling vrijgekomen borrelnoten van elders. Want geloof me, er zijn meer dan voldoende borrelnoten in het huis van mijn moeder! Maar ze passen alleen niet meer in haar persoonlijke dieet.

Waar we wel behoefte aan hebben, is nog meer persoonlijke aandacht voor de bewoners. Meer mensen dus die zich één op één kunnen bekommeren om onze ouderen. Die bijvoorbeeld de tijd kunnen nemen voor een lekker tussendoortje als alternatief voor die borrelnoten. Zorg, die onze ouderen echt weer even terug kan halen uit de mist van gedachten, herinneringen en afasie, waarin ze verzonken lijken te zijn.

Aan die persoonlijke zorg mogen zeker nog wel wat extra miljarden besteed worden. Evenals aan meer onderzoek, om deze schrijnende ziekte te stoppen, voordat het doemscenario van de toekomst bewaarheid wordt. Nog meer en langere druk bij de mantelzorgers omdat de verzorgingshuizen de aanloop straks niet meer aan kunnen, is echt onmogelijk!

Alsof er elke dag een fuif is
Als familie blijven we in afwachting van al dat beloofde geld uit Den Haag gewoon werken aan de zorg die past bij onze ouderen, samen met alle super gemotiveerde professionals en vrijwilligers. Zodat alle ouderen elke dag weer gezellige fuifmomenten kunnen beleven, ook zonder die borrelnoten en die extra miljarden.