​We bladeren wat door oude fotoboeken of kijken vanuit jouw bed naar een levensechte boswandeling, comfortabel geprojecteerd op het plafond. Of we gaan bij mooi weer echt even naar buiten, jij dik ingepakt in je rolstoel. Alleen je ogen en neus zijn dan nog zichtbaar tussen je zwarte hoedje en de dikke sjaal. ​

Waardevolle ogenblikken 
Maar die ogen! Die meer 'zeggen' dan alle woorden bij elkaar. Ik verwonder me vaak over de felheid die zij dan uitstralen! De ‘mist’ is opgetrokken en je kijkt weer met een heldere blik, waar alle ruimte is voor écht contact. Ik zie je ogen dan zelfs ook weer glanzen, net zoals vroeger. Jij geniet dan met volle teugen en dat laat je zien. Deze ogenblikken zijn voor mij zo waardevol en onvergetelijk. Dat zijn echt de momenten waar ik het voor doe.
​

Eenvoudigweg onvergetelijk mooi
Mensen vragen me wel eens of het niet zwaar is om in het verzorgingstehuis van mijn moeder te zijn. De omgang met mensen met Alzheimer lijkt moeilijk en verdrietig. Natuurlijk heeft dit proces absoluut zijn verdrietige kanten. We hebben zeker een zware tijd gehad. Een tijd van veel inleveren en verdriet. Maar ook een tijd waarin we leerden om de mooie momenten te blijven zien en te waarderen.


Zo keek mijn moeder me gisteren nadenkend aan en vroeg me wie ik was. Ik zei mijn voor- en achternaam en ze dacht diep na. Na enige tijd verdween de denkrimpel en maakte plaats voor een hartverwarmende glimlach. Mijn achternaam zorgde nog voor iets van herkenning. “Ik ook”, zei ze. Ze straalde toen ze zich naar me toe boog en daar blij aan toevoegde “Gezellig...”.

Of wat te denken van die statige meneer, die me altijd groet en met wie ik geregeld een goed gesprek heb over een groot bedrijf hier in de regio, waarvoor we beiden hebben gewerkt. Gisteren kwam deze meneer duidelijk verheugd naar me toe. Hij had iets in zijn handen, wat hij voor me verborg. Toen hij voor me stond, vouwde hij zijn handen open en toonde me een touwtje.

​Hij trok het strak aan beide uiteinden en zei: “Dat is misschien te gebruiken voor je communicatie. Als een lijntje? Als je het iets vindt, bouwen we er een projectje omheen.” Geweldig, deze meneer denkt nog altijd in communicatieprojecten en daarnaast onthoudt hij ook nog gewoon dat ik daar iets mee doe.

En dan die lieve mevrouw, die bij mijn moeder aan tafel zit. Laatst zat ze naar me te seinen terwijl ik bij mijn moeder zat. Ze wilde duidelijk iets zeggen. Ik keek haar aan en ze pakte een reep chocolade die voor haar op tafel lag. Door haar blikken en gebaren maakte ik eruit op dat ze wilde vragen of mijn moeder ook iets wil. Klein gebaar vanuit grootse meelevendheid, ook nu nog.

Zo zijn er dagelijks mooie momenten die we samen delen. Ook al kan ik er soms geen touw aan vastknopen door de heersende afasie of verwardheid; een simpel gebaar of een blik kunnen me dan toch veel duidelijk maken. Die fungeren dan echt als ons eigen communicatielijntje. Dit brengt ons de vreugde van de mooie momenten samen. Eenvoudigweg onvergetelijk mooi.

Op carnavalszaterdag zaten we in de huiskamer van mijn moeders huis om samen met een aantal bewoners naar het carnaval op tv te kijken. Mijn moeder genoot ook zichtbaar. Ingespannen keek ze en zo nu en dan wees ze naar de tv en fluisterde ons iets toe, wat we door haar onduidelijke manier van spreken van nu helaas niet meer konden verstaan. Op een gegeven moment, vlak voor het avondeten, leek mijn moeder voor de tv in slaap te zijn gesukkeld. Ze had al even haar ogen dicht en het carnaval leek voor nu aan haar voorbij te gaan. Wij spraken samen nog wat met andere bewoners voor we naar huis zouden gaan en het gesprek kwam zomaar ineens op borrelnootjes. Niet zo gek, zo rond borreltijd. Toen we zeiden dat we daar nu best heel veel zin in hadden, opende mijn moeder haar ogen en zei heel helder en goed verstaanbaar: ”Die krijgen we hier niet”.

Twee miljard
Wat een oneliner op een moment dat ik er niet meer op rekende ooit nog een verstaanbaar antwoord te krijgen, dat ook nog paste in de situatie. En wat een eye-opener weer! Op de een of andere manier bereiken we mijn moeder dus nog altijd ondanks de alzheimer, ook op momenten dat we daar helemaal niet stil bij staan. Want een opmerking over het gemis van borrelnoten is wel het laatste wat ik ooit verwachtte.
​

​En nee, heren lijsttrekkers, we hebben nu echt geen behoefte aan twee miljard plotseling vrijgekomen borrelnoten van elders. Want geloof me, er zijn meer dan voldoende borrelnoten in het huis van mijn moeder! Maar ze passen alleen niet meer in haar persoonlijke dieet.

Waar we wel behoefte aan hebben, is nog meer persoonlijke aandacht voor de bewoners. Meer mensen dus die zich één op één kunnen bekommeren om onze ouderen. Die bijvoorbeeld de tijd kunnen nemen voor een lekker tussendoortje als alternatief voor die borrelnoten. Zorg, die onze ouderen echt weer even terug kan halen uit de mist van gedachten, herinneringen en afasie, waarin ze verzonken lijken te zijn.

Aan die persoonlijke zorg mogen zeker nog wel wat extra miljarden besteed worden. Evenals aan meer onderzoek, om deze schrijnende ziekte te stoppen, voordat het doemscenario van de toekomst bewaarheid wordt. Nog meer en langere druk bij de mantelzorgers omdat de verzorgingshuizen de aanloop straks niet meer aan kunnen, is echt onmogelijk!

Alsof er elke dag een fuif is
Als familie blijven we in afwachting van al dat beloofde geld uit Den Haag gewoon werken aan de zorg die past bij onze ouderen, samen met alle super gemotiveerde professionals en vrijwilligers. Zodat alle ouderen elke dag weer gezellige fuifmomenten kunnen beleven, ook zonder die borrelnoten en die extra miljarden.

Maar die onzekerheid duurde gelukkig maar even. Al bij het begin van de eerste opdracht was die weg en was ik ervan overtuigd dat het goed zou komen.​

Ruime planning voor freelance teksten
Mijn ervaring na 10 jaar ondernemerschap stelde me gerust. Vroeger maakte ik namelijk een grote fout bij het aannemen van freelance opdrachten. Ik beloofde altijd een (veel te) korte levertijd. Ik dacht namelijk dat mijn kracht daarin lag. Nu weet ik beter. Mijn kracht ligt in kwalitatief goede teksten tegen een scherpe prijs. Mijn opdrachtgevers weten dat ook en hebben er meestal geen problemen mee om even te wachten op hun teksten. In het geval dat het wel een haastklus is met een harde deadline kijk ik uiteraard eerst of ik echt een mogelijkheid heb om op die korte termijn te kunnen leveren. In alle andere gevallen is het aan mij om aan te geven wanneer er een eerste concept klaar is. Als ik word uitgenodigd om een mogelijke opdracht te bespreken maak ik ook nooit meer de fout om daar een leverdatum te noemen. Nee, ik ga eerst naar huis, bekijk de materie en mijn agenda en noem dan een datum, een dag of 3 na mijn eerste mogelijkheid. Dat geeft me ook nog ruimte en flexibiliteit bij eventuele spoedopdrachten. Zo laat ik me niet gek maken en weet ik precies waar ik aan begin. De klanten waarderen deze aanpak. Goed werk heeft nu eenmaal tijd nodig. Daarbij leert de praktijk dat het werk van een freelance copywriter ondanks een ruime planning toch vaak sneller gedaan is dan door een groot bureau.

Planning van freelance teksten in de praktijk
Bij de planning van de diverse freelance opdrachten probeer ik zoveel mogelijk een hele dag aan een opdracht te werken. Elke week maak ik een planning, waarbij ik per dag aangeef wat ik wanneer wil doen. Daarbij houd ik ook altijd wat uren open, om flexibel te blijven. Ik plan mijn werkzaamheden zo, dat ik bijvoorbeeld na 1 of 2 dagen wat in proef kan sturen naar een klant en kan beginnen met het werk voor de volgende. Daarbij geldt hetzelfde. Meestal komt de reactie van de eerste klant terwijl het werk van de tweede klant in proef is. Dat kun je ook sturen door bij je proef een uiterste reactiedatum aan te geven.

Tips bij het aannemen van opdrachten
In het kort dus de volgende tips bij het aannemen van een freelance opdracht:

• Geef geen planning door tijdens een eerste gesprek;
• Bekijk eerst de materie goed voordat je een planning (en begroting) afgeeft;
• Neem je planning een paar dagen ruimer, zodat je flexibel blijft.
• Maak elke week een planning waarin je de opdrachten inplant.

​Succes met alle opdrachten en onthoud de belangrijkste regel:
Laat je niet gek maken, want daar heeft niemand iets aan!

Toen ik een jaar of 10 geleden begon als freelance copywriter en vertaler, was het begrip 'ZZP'er' nog lang niet zo ingevoerd als nu. Een arbeidsongeschiktheidsverzekering speciaal voor ZZP'ers was nog totaal ondenkbaar. En dus was voor mij een dergelijke verzekering totaal niet binnen mijn bereik. Ik wist door verhalen van ondernemende ooms dat zij zich bijna armlastig betaalden aan de torenhoge premies en dat was overtuigend bewijs dat ik daar niet eens over na hoefde te denken. Iets opzijzetten voor een plaatsvervangend pensioen was in de beginjaren van mijn freelance opdrachten al bijna een onmogelijke opgave.
 
Toeval
Een paar jaar later ging op een zondagochtend in alle vroegte mijn telefoon. Ik schrok ervan. Toen ik opnam, hoorde ik eerst even niets en daarna volgde er een twijfelend 'Hallo?'. Ik luisterde naar een hoog kinderstemmetje, dat ik niet thuis kon brengen. 'Hallo, wie is daar?” vroeg ik. Een hoop gebrabbel volgde. Ik vroeg of ik papa of mama even mocht spreken en uit het daarop volgende gebrabbel maakte ik op dat zij nog sliepen. Het kindje bleef door brabbelen en ineens hoorde ik duidelijk een naam die ik kende. Het was de naam van het zoontje van mijn achternichtje. En zij had ook een klein dochtertje van een jaar of twee. “Hee Floortje,” zei ik op goed geluk en het meisje antwoordde juichend met 'jaaaa'...

Een aantal uren later belde ik terug op dat nummer om mijn achternichtje te vertellen over dit grappige verhaal en haar meteen ook maar te waarschuwen voor eventuele torenhoge telefoonkosten. We kwamen na elkaar jaren geleden uit het oog te zijn verloren weer gezellig aan de praat en toen bleek dat zij werkte voor een grote verzekeringsmaatschappij.
 
Nog net geen kinderspel
Toen mijn achternichtje hoorde dat ik werkte als zelfstandige vroeg ze uiteraard hoe ik verzekerd was. “Niet,” was mijn antwoord. Ze was verbijsterd. Dat kon toch niet, wat een risico liep ik! Geen inkomsten als ik ziek werd, het mogelijke verlies van mijn eigen huis, etc. Ze vertelde me toen dat ik al voor een geringe premie in ieder geval een maandelijkse bedrag voor mijn vaste lasten kon verzekeren, zodat ik ook bij ziekte mijn huis zou kunnen behouden. Ik wist niet wat ik hoorde. De premies bleken dus helemaal niet meer zo hoog te zijn! Ik besloot me verder te informeren en binnen twee weken was ik geaccepteerd en verzekerd door haar maatschappij!
Zo simpel allemaal, het leek bijna kinderspel, wat overigens wel zeer passend was bij de wijze van hoe ik bij deze maatschappij was beland. De voorwaarden waren zelfs zo goed dat ik me nog iets hoger verzekerde dan alleen mijn vaste lasten, zodat ik mezelf altijd zou kunnen redden als ik onverhoopt ziek zou worden. Zoals het hoort als zelfstandige, vind ik.
 
Veel keuze in verzekeringen 
Inmiddels is er heel veel keuze in arbeidsongeschiktheidsverzekeringen, ook speciaal voor ZZP'ers. Als freelance copywriter en vertaler weet ik hoe moeilijk het is om duidelijk en voor iedereen begrijpelijk te communiceren. Maar goed nieuws, het is de verzekeringsmaatschappijen gelukt om een helder en overzichtelijk aanbod te maken, dat ook wij creatieve freelancers begrijpen;-). De premies zijn veelal goed betaalbaar. Je kunt je bijvoorbeeld aansluiten bij diverse collectieven of kiezen voor een individuele verzekering. Bij het afsluiten van een dergelijke verzekering moet je je vaste lasten opgeven en op basis daarvan kan je een maandelijks bedrag naar keuze verzekeren. Je vermindert je premie door bijvoorbeeld een eigen risico te nemen van een of meer maanden. Ikzelf ben onlangs nog geswitcht naar een andere verzekering met voorwaarden die beter bij mijn actuele situatie passen. Ik voel me er goed bij omdat ik weet dat alles perfect geregeld is als ik eventueel geen freelance opdrachten kan aannemen door ziekte. Ik heb dan in ieder geval geen zorgen over inkomsten en vaste lasten.
 
Laat je voorlichten!
Je hoeft dus als ZZP-er niet meer onverzekerd te zijn en je kunt altijd voor jezelf en voor je gezin blijven zorgen, ook als je (tijdelijk) uit de running bent. Weet je niet welke verzekering je moet kiezen of vind je het allemaal toch erg ingewikkeld? Laat je dan vrijblijvend voorlichten door je verzekeringsagent. Er gaat gegarandeerd een betere wereld voor je open!

20 december 2015, een mooie voorjaarsdag aan het begin van de kerstvakantie. Een dag die er om vroeg om lekker naar buiten te gaan met jou, mijn lieve moeder. Jij dacht daar in eerste instantie echter duidelijk anders over maar dankzij de liefdevolle hulp van de medewerkers van het verzorgingshuis zat je al snel aangekleed in je rolstoel. En daar gingen mijn vriendin en ik, gezellig samen op stap met jou en onze twee honden. Een bonte stoet op naar het centrum van ons dorp in wintersfeer. Voor het eerst eens wat verder samen wandelen met je rolstoel dan alleen maar in onze wijk. De drukte in, ik was benieuwd hoe je dat zou ervaren. 

Eerst de ijsbaan bewonderen, waar je echt aandachtig naar keek. Vroeger was schaatsen dan ook een van je grootste liefhebberijen. Lekker zwieren over het Amsterdamse ijs met een sliert vriendinnen, waar zo nu en dan vast ook wel een vriendje aanhaakte. Daarna door naar de kerststal met levende dieren. De kameel die een soort van hooghartig consequent de andere kant op bleef kijken, de monsterlijk lelijke kalkoenen, lieve schaapjes en een aanhankelijke ezel die de show stal. Maar gezien je diepgewortelde angst voor paarden omdat je als kind was gebeten door het paard van de schillenboer, had je niet zo de behoefte om te knuffelen met die ezel. Maar dat nam ik met alle plezier van je over. De beelden in de stal waren letterlijk nietszeggend en konden ons niet zo boeien. Maar het was zeker ook een prachtige dag om wat kaarsjes te branden in de nabijgelegen kerk voor de mensen die we moeten missen. De grote kerk waar wij allemaal gedoopt zijn en waar we samen met ons gezin heel wat zondagochtenden hebben doorgebracht. Dit keer betraden we het mooie gebouw voor de eerste keer via de rolstoeltoegang. Er was nog een dienst aan de gang dus kozen we voor het kapelletje in het voorportaal. Je rolstoel paste precies langs de kerkbanken, dus zo konden we dichtbij het altaartje met kaarsen komen. 

​Brandende lichtjes voor vele anderen, die ook zeer gemist worden. Ik ontstak een kaarsje en zei een paar keer tegen jou dat het lichtje voor Jan was. Jan is mijn vader en was meer dan 50 jaar getrouwd met jou, tot hij 5,5 jaar geleden plotseling overleed. Ik zag weinig herkenning bij je bij het noemen van mijn vader's naam maar vond het toch mooi dit in je nabijheid te mogen doen. Daarna ontstak mijn vriendin nog een kaarsje voor haar overleden ouders en betrok jou daar ook zeer liefdevol bij. Heel mooi. Na een moment van stilte gingen we weer naar buiten, klaar voor de wandeling naar huis. 

Hoe bijzonder was het dat je onderaan de rolstoeltoegang ineens tegen ons begon te praten. In de brei van letters en woorden die we moeilijk konden begrijpen, kwamen echter twee woorden zeer duidelijk uit jouw mond. “Mijn man”. Woorden die jij al jarenlang niet meer had uitgesproken en waarvan ik dacht dat de betekenis daarvan allang was verdwenen in de grijze mist van jouw falende geheugen. “Mijn man”, twee alleszeggende woorden na het ontsteken van het kaarsje voor hem. Dit was voor ons een totaal onverwacht en emotioneel moment en terwijl ik me flink probeerde te houden en zei dat we gauw weer een kaarsje zouden gaan aansteken, zei je ook nog duidelijk “Fijn, dank je wel”.  

Ik kan dit moment niet anders noemen dan een godsgeschenk. Het is voor mij weer een bewijs dat er zeker leven is na de diagnose Alzheimer. Er is alleen meer aandacht en inzet nodig om iemand met Alzheimer er zoveel mogelijk bij te houden en te laten genieten. De liefdevolle verzorging doet daar alles voor en wij als familie proberen jou ook zoveel mogelijk nog mooie momenten te geven, Die momenten zijn echt puur geluk, daar kan niets tegenop. Je ogen die weer beginnen te stralen, de starheid van je gezicht maakt plaats voor een brede glimlach. Een kostbaar moment dat ons bevestiging, geluk en kracht geeft. 

Ik gun iedereen fijne feestdagen en vooral veel van deze godsgeschenk momenten. Heerlijk voor u maar van onschatbare waarde voor uw dierbare, die moet leven met Alzheimer.

In het kader van Wereldalzheimerdag zette ik de volgende gedachten op papier. Een citaat daarvan staat nu permanent op de site van www.alzheimer.nl.
​